از دیر باز فکر خود را معطوف به چشم و اثر آن بر رفتار انسانی نموده ایم. ما همه از اصطلاحاتی مانند چشم غره، نگاه زیرکانه، چشم های شیطنت آمیز، برق چشم ها استفاده کرده ایم. زمانی که از این اصطلاحات استفاده می کنیم، به طور غیر عمدی اشاره به اندازه مردمک های چشم شخص داریم.

هس در کتاب "حکایت هایی که چشم ها می گوید" چشم ها احتمالاً دقیق ترین و نمایان ترین علایم ارتباط انسانی می باشند زیرا آن ها نقاط کانون بدن هستند و مردمک ها به طور مستقل عمل می کنند. در شرایط نور معمولی، مردمک های چشم در حالی که رفتار یک فرد از مثبت به منفی و بالعکس تغییر پیدا می کند، کوچک و بزرگ می شوند.

هنگامی که شخصی هیجان زده می شود، مردمک های چشم او شاید تا چهار برابر اندازه معمولی بزرگ شوند. از طرفی، یک حالت عصبانی و منفی باعث کوچک شدن مردمک ها می شود که معروف به "چشم های خروسی" یا "چشم های ماری" می باشد. چشم ها در روابط عاشقانه بسیار مورد استفاده قرار می گیرند. زنان از آرایش چشم جهت تاکید بر نمایش چشم خود استفاده می کنند. چنانچه زنی عاشق یک مرد باشد، مردمک های چشمش بزرگ می شوند و مرد بدون اینکه متوجه باشد به درستی پی به رازِ زن می برد از این جهت، ملاقات های رمانتیک و عاشقانه اغلب در مکان های کم نور برنامه ریزی می شوند تا موجب بزرگ شدن مردمک ها شود.

چند تن از مردان سرشناس خانواده سلطنتی بریتانیا معروف به این هستند که هنگام قدم زدن سر خود را بالا نگه می دارند، چانه را جلو می دهند و با یک دست، ناحیه مچ به پایین دست دیگر را در پشت خود می گیرند. این علامت نه تنها توسط اعضای خاندان سلطنتی بریتانیا استفاده می شود، بلکه بسیاری دیگر از اعضای خاندان های سلطنتس کشورهای جهان از آن استفاده می کنند.

در مراتب پایین تر، این علامت توسط پلیسی که نگهبانی می دهد، مدیر مدرسه هنگامی که در مدرسه قدم می زند، پرسنل ارشد نظامی و سایر صاحب منصبان مورد استفاده قرار می گیرد. این حرکت حاکی از برتری و اطمینان به خود می باشد.

علامت «مچ در دست» نباید با علامت «گرفتن ساعد با دست دیگر» که نشانه رنجش و ناکامی است اشتباه گرفته شود. در این حالت، یک دست ساعدِ دست دیگر را خیلی سفت می گیرد انگار که یک دست در تلاش است تا دست دیگر را از حرکت باز دارد. جالب اینجاست که هر چه بیشتر دست به سمت بالا حرکت کند، میزان عصبانیت فرد بیشتر شده است.

يك بازارياب و فروشنده حرفه‌اي، بايد در درك زبان بدن (Body Language) و رفتار مشتري تبحر داشته باشد؛ چرا كه تاثير مهارت‌هاي غيركلامي (زبان بدن) پنج برابر بيشتر از مهارت‌هاي كلامي است.

فروشندگان بدون آگاهي از مهارت‌هاي غيركلامي نمي‌توانند يك ارتباط اثربخش با مشتريان برقرار كنند؛ ولي متاسفانه اكثر فروشندگان با مهارت‌هاي غيركلامي آشنا نيستند يا آن را جدي نمي‌گيرند.
آگاهي از مهارت‌هاي غيركلامي، نقش مهم و موثري در برقراري يك ارتباط اثربخش دارد.
فروشنده‌اي كه در هنر تشخيص زبان بدن مهارت پيدا كند، بدون شك جزو فروشندگان سطح يك قرار مي‌گيرد. بنابراین با يادگيري مهارت‌هاي غيركلامي، با مشتريان خود بسيار موثرتر ارتباط برقرار خواهيد كرد.
بازارياب‌ها و فروشنده‌ها بايد بتوانند قضاوت صحيح و درستي از زبان غيركلامي مشتريان خود داشته باشند. پس از يادگيري مهارت‌هاي غيركلامي، متوجه خواهيد شد كه تنها بر صحبت‌هاي مشتري نبايد تكيه كرد و براساس آن نتيجه گرفت. مشتري نيز همين‌گونه است و صحبت‌هاي فروشنده را با حركات بدن او مطابقت مي‌دهد.
تشخيص درست زبان بدن مشتري
يكي از اشتباه‌هايي كه ممكن است در تفسير زبان بدن انجام دهيد، اين است كه يك حركت يا اشاره غيركلامي را بخواهيد تعميم دهيد و فقط همان ملاك ارزيابي شما از مشتري قرار گيرد.

كتاب آموزش زبان بدن (چگونه افكار ديگران را بخوانيم)
همان گونه كه زبان نوشتاري و ادبيات داراي واژه، جمله و قانون نقطه گذاري است، زبان بدن نيز از اين قانون مستثني نيست و قوانين خاص خود را دارد.
به طور كلي هر حالت از زبان بدن مي‌تواند داراي چندين معنا و مفهوم باشد؛ مانند يك واژه که وقتي درون جمله و در كنار ساير واژه‌ها قرار مي‌گيرد، مي‌توان معناي آن را درك كرد. در واقع يك جمله كامل، داراي معاني و احساسات است و از آن مي‌توان منظور طرف مقابل را فهميد؛ ولي اگر فقط يك واژه يا يك كلمه به كار رود، نمي‌توان منظور را فهميد.
براي اينكه بتوانيم زبان بدن را بهتر تفسير كنيم، بايد تعدادي حركات طرف مقابل را كنار هم قرار دهيم. فروشندگان سطح يك كساني هستند كه مي‌توانند جملات زبان بدن مشتري را بفهمند و دقيقا آنها را مقابل جملات كلامي مشتري قرار دهند. بنابراين، فروشندگان بايد به همه حالات دقيقا نگاه كنند، تا برداشتي درست و واقعي از زبان بدن مشتري داشته باشند.
به طور مثال، زماني كه مشتري خسته يا تحت فشار باشد، يا احساس خوشايندي به حرف‌هاي شما نداشته باشد، ممكن است دائم به پيچاندن موهايش مشغول باشد. مشتري در اين حالت احتمالا از شما مطمئن نيست يا نگران است. در اين حالت وظيفه فروشنده برطرف كردن شك و دودلي مشتري است.

در بسیاری از کشورهای آسیایی (خصوصا ژاپن، کره و تایلند) تماس چشمی قوی و مدام در حین مکالمه نشانه ی گستاخی است. در حقیقت در فرهنگ این کشورها به کودکان از بچگی یاد می دهند که نگاه خود را برگردانند و از تماس چشمی مستقیم پرهیز کنند.

همیشه شروع یک مذاکره کاری دشوار است و انرژی بسیاری از ما می گیرد . در این مقاله سعی شده چند نکته در مرود اصول و فنون مذاکره به شما عزیزان آموزش داده شود .

مرحله اول _ شناخت یکدیگر:

مذاکره مانند وضعیت اجتماعی دیگری است که هدف معامله در آن وجود دارد . وقتی که دو طرف برای شناخت یکدیگر کمی وقت صرف کنند ، مذاکره آرام پیش می رود .ارزیابی کسانی که درگیر مذاکره هستند ، قبل از شروع مذاکره مفید است.شناخت سوابق فردی برای تعیین حدود اهمیت مسائل و درجه مهارت لازم ، رهنمودی عالی برای موضوع بحث فراهم می کند.همین که جریان مذاکره شروع می شود باید ببینید ، بشنوید و بیاموزید.یک قاعده کلی این است که چانه زنی را به صورت دوستانه ادامه دهید و در عین جدی بودن ،خونسرد باشید.

مرحله دوم _ بیان اهداف:

بعد از شناخت و معرفی مذاکره معمولا نوبت به بیان کلی اهداف دو طرف می رسد.در این زمان مسائل اصلی ممکن ایت مطرح نشود ، زیرا هر طرف تازه درصد کشف نیاز های طرف دیگر است.فردی که سر صحبت را باز کرده است باید منتظر دریافت بازخورد از طرف مقابل باشد و کسب اطلاع کند که آیا هر دو اهداف مشابه دارند.اگر اختلافی در اهداف وجود داشته باشد اکنون زمان آن است که آگاهی حاصل شود . معمولا خوب است که اولین جمله، مثبت و حاکی از توافق باشد.

       كتاب آموزش زبان بدن (چگونه افكار ديگران را بخوانيم)

مرحله سوم _ شروع مذاکره:

بعضی از مذاکرات پیچیده اند و مسائل زیادی را در بر می گیرند که باید حل شوند و بعضی مشکلات کمتری دارند ، همچنین ممکن است پیچیدگی مسائل با هم تفاوت هایی داشته باشند ، تا زمانی که هر دو طرف مسائل خودشان را ارائه نکرده اند ، هیج کس نمی تواند جهت مذاکره را پیش بینی کند . ممکن است نیاز های نهایی در میان باشد که هیچ طرفی ابراز نکرده است ، لکن هم چنانچه مذاکره پیش می رود آن نیاز ها آشکار می شوند . یک مذاکره کننده مجرب قبل از شروع مذاکره مسائل را دقیقا بررسی می کند تا بر او روشن شود که آیا بهتر است مسائل را به طور یکجا یا جداگانه در نظر گیرد . بعد از اینکه مذاکره کنندگان مسائل را دقیقا مرور کردند باید به یک یک آن توجه کنند .بعضی معتقدند که مذاکره باید با یک مسئله جزئی که حل آن بالقوه ساده است شروع شود ، زیر فضا را به نحو مطلوب برای توافق بیشتری آماده می کند ، عده ای دیگر تصور می کنند که بهتر است شروع مذاکره با یک مسأله عمده باشد ، زیرا چنانچه آن مساله بطور رضایت بخش حل شود بقیه اهمیتی ندارند.

مرحله چهارم _ بروز اختلاف نظر ، تضاد و برخورد:

بعد از اینکه مسائل مشخص شدند غالبا اختلاف نظر و تضاد و برخورد پیش می آید.این امر طبیعی است ، زیرا می دانند که در همین مرحله بده-بستان است که معامله سر می گیرد.اختلاف نظر و تضاد و برخورد اگر به طور شایسته حل و فصل شود در نهایت مذاکره کنندگان را به یکدیگر نزدیک می کند؛ولی اگر خوب رفع و رجوع نشود ، اختلافات را بیشتر می کند.این رویارویی ( دو طرف مذاکره ) ممکن است باعث فشار عصبی شود ، بنابراین تحت این شرایط ، تضاد و برخورد یک آزمون قدرت نیست ، بلکه فرصتی است برای معلوم کردن نیاز های انسان ها ، اگر این امر خوب درک شود به توافق و مصالحه می انجامد.

مرحله پنجم _ ارزیابی مجدد و مصالحه:

سر انجام کار به جایی می رسد که معمولا گرایش به مصالحه و بیانی که این گرایش را منعکس می سازد ، اغلب با کلماتی ابراز می شود مانند : تصور کنید که …؟،چه می شود …؟ شما درباره آن چه نظری دارید …؟وقتی که این اظهارات آغاز می شود طرف دیگر مذاکره باید دقیقا گوش بدهد تا ببیند آیا برای مصالحه پیشنهادی می شود یا نه و پاسخ باید بطور دقیق بیان شود . وقتی درخواست شود که به پیشنهاد جواب بدهید بهتر است که پیشنهادات را دوباره تکرار کنید .

این پاسخ سه مزیت دارد :

۱- پیشنهاد ممکن است تقلیل یابد ، زیرا احتمال دارد طرف مقابل خیال کند که سخن شما حاکی از پاسخ منفی است.

۲- طرف مقابل ممکن است سعی کند که پیشنهاد را توجیه کند . این کار فرصتی برای چانه زدن بیشتر به وجود می آورد.

۳- تکرار پیشنهاد به شما فرصتی می دهد تا درباره متقابل فکر کنید.

مرحله ششم _ توافق اصولی با مصالحه:

وقتی توافق حاصل شد باید به تأیید برسد ، بدین معنی که آنچه بطور شفاهی توافق شده است به صورت نوشته در آید . این کار باید در حالی انجام شود که دو طرف حضور دارند ، زیرا می توانند درباره عبارات متن قرارداد توافق کنند . چنین اقدامی خطر سوء تفاهم بعدی را کاهش می دهد.از آنجا که توافق هدف نهایی هر مذاکره است ، باید اول حدود اختیارات طرف مقابل معلوم شود . به عنوان مثال ، برخی از مدیران برای پی بردن به نظر شما ابتدا مذاکره می کنند و سپس اطلاع می دهند که اختیار ندارند پیشنهاد شما را قبول کنند ، سپس ظاهرا به شخص دیگری که شما او را نمی بینید مراجعه می کنند که توافق اولیه را رد کند تا موضوع با شرایط بهتری انجام شود.

آیا می‌دانید زبان بدن یکی از مهم‌ترین ارکان بازاریابی امروز است؟

(1) نگاه‌کردن به صفحه لپ‌تاپ: وقتی کسی با شما صحبت می‌کند، هرگز نباید به صفحه لپ‌تاپ یا مانیتور کامپیوتر نگاه کنید. نگاه‌کردن به لپ‌تاپ به این معناست که شما علاقه‌ای به صحبت‌های طرف مقابل ندارید. به زعم بسیاری از مدیران ارشد، نگاه‌کردن به لپ‌تاپ حتی می‌تواند به معنای تکبر و گستاخی نیز باشد.

بخشی از پایان نامه خانم مولوی با استاد راهنمایی پویا ودایع در مورد زبان بدن در عکاسی

چشم‌ها

چشم‌ها قدرتمندترین ابزار ارتباطی هستند که بعد از گفتار در اختیار انسان قرار گرفته است. می‌گویند چشم‌ها آینه روح‌اند و دقیق‌ترین علائمی را که در ارتباط انسانی وجود دارد مخابره می‌کنند (کومار، ۱۳۸۴، ۶۱).

در تمامی طول تاریخ، انسان‌ها درگیر معانی و حرکات چشم‌ها و اثرات آن روی دیگران بودند. با تماس و حرکات چشم است که گفتگو با دیگران را تنظیم می‌کنیم. وقتی رو در روی اشخاص قرار می‌گیریم، تقریبا تمام مدت به چشم‌های یکدیگر نگاه می‌کنیم؛ بنابراین می‌توان گفت که علائم چشمی، بخش حیاتی از توانایی ما، برای تفسیر و درک افکار و نظرگاه‌های دیگران است (پیز، ۱۳۹۰، ۲۵۲-۲۵۱).

گاهی اوقات یک نگاه ساده می‌تواند جای بسیاری از سخن‌ها را پر کند. تحقیقات نشان داده اطلاعات و داده‌های انتقالی به مغز در یک ارائه‌سازی بصری، ۸۳% از طریق چشم، ۱۱% از طریق گوش و ۶% از طریق حواس دیگر، اطلاعات را جذب می‌کنند (پیز، ۱۳۹۰، ۲۸۵). محققان دریافته‌اند که پاسخ ما به ارتباط چشمی، غیر ارادی و غریزی است (Wainright, 1937, 14- 15).

اصطلاحاتی که با واژه چشم در آن به کار می‌گیریم، اهمیت نگاه و حرکات چشم را نشان می‌دهد: چشم‌هایش برق می‌زد، چشمم زدند، چشم‌های غمگین- شاد، نگاه سرد و یا چشم‌های با نفوذ. در استعاره از این جملات و اصطلاحات، به طور ناخودآگاه در مورد اندازه مردمک چشم افراد و نحوه خیره شدن یا زل زدنشان صحبت می‌کنیم. بنا به مطالعات هس، مردمک چشم مردها و زن‌ها با دیدن تصویری از جنس مخالف منبسط و با دیدن تصویری از جنس خود، منقبض می‌شود. در حالت هیجان‌زدگی، مردمک چشم‌ها تا چهار برابر اندازه اصلی‌اش بزرگ می‌شود. متقابلاٌ یک حرکت منفی مانند خشم باعث کوچک شدن مردمک می‌گردد (پیز، ۱۳۹۰، ۲۵۳- ۲۵۲).

زمانی که شاد هستیم پلک پائینی کمی بالا کشیده می‌شود، زیرش کمی چین می‌خورد و چشم‌ها کمی تنگ می‌شوند. زمانی که دو انتهای داخلی ابروها کمی بالا کشیده می‌شود و چشم‌ها از اشک می‌درخشد نشان دهنده اندوه است. در حالت تعجب ابروها رو به بالا قوس می‌گیرند و چشم‌ها گرد می‌شوند. زمانی که می‌ترسیم، پلک‌های بالایی طوری بالا کشیده می‌شوند که سفیدی چشم نمایان شود. پلک‌های پائینی هم در حالت منقبض به بالا کشیده می‌شوند. در هنگام خشم ابروها به سمت داخل و بالا کشیده می‌شوند و پلک‌های پائینی هم تنگ می‌شوند (کومار، ۱۳۸۴، ۱۶).

ابروهای بالا رفته اعتماد به نفس بالا و احساسات مثبت را نشان می‌دهد، در حالی که ابروهای پایین رفته نشانه‌ی اعتماد به نفس پایین و احساسات منفی و رفتاری است که ضعف و عدم امنیت فرد را نشان می‌دهد (ناوارو، ۱۳۹۲، ۲۱۷).

انواع نگاه:

• خیره شدن: اگر در طول گفتگو با فردی، بیش از دو سوم زمان، نگاه آن شخص با نگاه شما تلاقی کرد، یکی از این دو تفسیر قابل اطلاق است: ۱- یا شما به نظرش جذاب و جالب می‌آیید که در این صورت، باید مردمک‌ چشم‌هایش نیز تغییر کند. ۲- یا نظر خصمانه نسبت به شما دارد و ممکن است بخواهد چالشی سر راهتان بگذارد که در این صورت مردمک‌‌ چشم‌هایش باید بسته ‌شوند (پیز، ۱۳۹۰، ۲۶۹). در فرهنگ ایرانی خیره شدن به شخص دیگری به مدت طولانی ناشایست است و می‌تواند دال بر رفتار بی‌ادبانه محسوب شود. زمانی که دو نفر برای بار اول یکدیگر را می‌بینند و نگاهشان به هم می‌افتد، معمولاٌ طرفی که موقعیت پایین دست را دارد، نخست نگاه خود را از طرف دیگر بر می‌گیرد. این امر حاکی از آن است که نگاه خود را ندزدیدن، یک روش ظریف و ماهرانه برای به چالش کشیدن افراد یا نشان دادن عدم توافق با عقاید و نقطه نظرات مردم است (پیز، ۱۳۹۰، ۲۶۷).

• نگاه تجاری: نگاهی به مرکز پیشانی، چنین نحوه نگاه کردنی نه فقط جو و محیط را بسیار جدی می‌کند، بلکه حتی کسل کننده‌ترین آدم‌ها هم حساب کار خود را می‌کنند.

• نگاه اجتماعی: نگاهی که به زیر سطح چشم (یک مثلث روی صورت، بین چشم‌ها و دهان) بیفتد. این ناحیه از چهره، در محیط‌های امن و بی‌خطر، منطقه‌ای است که نگاه طرف دیگر را به خود می‌کشد و دیدارکنندگان یکدیگر را تهدید علیه خود محسوب نمی‌کنند.

• نگاه صمیمی: نگاه به طرف زیر چانه و بخش‌های بدن است (پیز، ۱۳۹۰، ۲۷۶- ۲۷۵).

• نگاه از گوشه‌‌ی چشم: از این نوع نگاه برای ارسال پیام‌هایی مبنی بر توجه و علاقه، عدم اطمینان یا خصومت استفاده می‌شود. اگر با حالتی که در آن ابروها مختصراٌ بالا برده شده و یا همراه با لبخند باشند تلفیق شود، حاکی از ابراز علاقه است. اگر این حرکت با مجموعه دیگری از نشانه‌ها ترکیب گردد، جنبه منفی دارد: با نشانه‌هایی نظیر ابروها را پایین دادن، خط انداختن به پیشانی یا گوشه لب‌هایی که به پایین افتاده‌اند، حکایت از شک و بدگمانی و یا افکار انتقادی و خصمانه دارد (پیز، ۱۳۹۰، ۲۷۱).

• كتاب آموزش زبان بدن (چگونه افكار ديگران را بخوانيم)

به طور کلی ما زمانی ارتباط چشمی برقرار می‌کنیم که:

• در حال جستجوی اطلاعات هستیم.

• در حال نشان دادن توجه و علاقه خود هستیم.

• در صدد جذب کردن مخاطب هستیم.

• مایل به ابراز تسلط، تهدید و تحت تاثیر قرار دادن دیگران هستیم.

• قصد آغاز سخنرانی را داریم.

• در حال ابراز احساساتمان هستیم (Wainright, 1937, 21).

نگاه متمرکز، رو به جلو، همراه با عضلات گردن منقبض نشان دهنده تهدید و اعلام خطر است. نگاه کردن به میان چشمان کسی (یعنی انتهای بینی او) نگاه سختی خواهد بود و راه خوبی برای برقراری ارتباط نیست. نگاه رو با بالا همیشه به دنبال کمک و امداد از نیروهای بالاتر است.

گاهی اوقات نگاه رو به پایین نشانه‌ای بر تسلیم است. با بستن پلک‌‌هایمان و هنگام خواب جلوی ورود علامات خارجی را می‌بندیم. این یک عامل بنیادین معمول و شناخته شده در زبان بدن انسان است (Molcho, 2005, 127- 137 ).

جهت نگاه:

اگر فرد در حال به خاطر آوردن دیده‌هایش باشد، چشم‌ها حرکتی رو به بالا خواهند داشت. اگر صوتی که شنیده در ذهنش زنده شود، به جوانب نگاه می‌کند و سرش را به گونه‌ای کج می‌کند که گویی می‌خواهد به چیزی گوش کند. اگر فرد شور و احساسی را به یاد می‌آورد، به پایین و به سمت راست نگاه می‌اندازد. وقتی که فرد در ذهن با خود سخن می‌گوید، به پایین و به سمت چپ نگاه خواهد کرد (پیز، ۱۳۹۰، ۲۸۲).

استفاده از عینک:

تقریبا هر وسیله کمکی که یک شخص از آن استفاده می‌کند به او فرصتی می‌دهد تا چند ژست مشخص را عملی سازد و این بدون شک موضوعی است که در رابطه با آنان که عینک می‌زنند وجود دارد. یکی از معمول‌ترین ژست‌ها گذاشتن یکی از دسته‌های عینک در دهان است.

همچنانکه موریس اشاره کرده، عمل قرار دادن اشیا در مقابل لب‌ها و یا در داخل دهان، تلاشی آنی از سوی شخص به منظور باز زنده‌سازی امنیتی است. ژست دسته عینک در دهان اساساٌ یک ژست اطمینان مجدد است (پیز، ۱۳۹۰، ۳۷۱).

به دهان گرفتن دسته‌ی عینک و نگاه کردن به فرد مذاکره کننده بیانگر استرس فرد در مورد موضوع یا اتفاق مورد بحث است (ودایع، ۱۳۹۳، ۷۱) ولی اگر شخص به گوشه‌ای خیره شود بیانگر در فکر فرو رفتن یا چاره‌جویی برای یک موضوع خاص است. بغل کردن پوشه و جابه‌جا کردن عینک با یک دست بیانگر دقت فرد به کلماتی است که طرف مقابل بیان می‌کند (ودایع، ۱۳۹۳، ۸۵- ۸۴). نگه داشتن عینک روبه‌روی صورت و خیره شدن به صورت شخص مذاکرکننده برای نشان دادن شک یا تعجب ناشی از بیان یک حرف است (ودایع، ۱۳۹۳، ۸۶).

اگر شخصی عینک را بردارد اجازه صحبت می‌خواهد و زمانی که دوباره به چشم بزند، بدان معناست که می‌خواهد بار دیگر اطلاعات را بررسی کند. بستن عینک‌ها و کنار گذاشتن آن‌ها تمایل برای پایان دادن به گفتگو را نشان داده و انداختن عینک بر روی میز به صورت نمادین نشان دهنده رد پیشنهاد است.

عادت نگاه کردن از بالای عینک می‌تواند اشتباه بسیار پرهزینه‌ای باشد چرا که شنونده ممکن است به این نگاه واکنشی منفی از قبیل دست‌های جمع شده، پاهای تا کرده و یا رفتاری قابل بحث نشان دهد (پیز، ۱۳۹۰، ۳۷۵- ۳۷۴).

در مطالعه‌مان با استفاده از تصویر چهره افراد دریافتیم زمانی که عینکی را به چهره‌ای با زمینه کاری اضافه می‌کنید، پاسخگویان آن شخص را به‌عنوان باهوش، سخنور، تحصیل‌کرده و صادق توصیف می‌کنند. هرچه قاب عینک سنگین‌تر و باوقارتر باشد، تمایل بیشتری برای استفاده مکرر از این توصیفات وجود دارد. این شاید به این خاطر بوده باشد که سران تجارت که عینک می‌زنند از قاب‌های سنگین‌تر استفاده می‌کنند. به افراد در جایگاه قدرت پیشنهاد می‌کنیم از قاب‌های باوقارتر برای بیان موضوعات جدی همچون قرائت بودجه مالی و از عینک‌های فاقد قاب، زمانی که تصویر یک شخص خوش‌قیافه و یا کم سن و سال‌تر را القا می‌کنند استفاده نمایند (پیز، ۱۳۹۰، ۳۷۴- ۳۷۳).

فهرست منابع و مآخذ

 

احمدی، بهرام، مروری بر هنر عکاسی دوران قاجار و تاثیر آن بر هنر نقاشی، مجله چیدمان، شماره ۲، سال دوم، ۱۳۹۲٫

مهندسی زبان بدن ،پویا ودایع،انتشارات نسل نو اندیش ۱۳۹۳

افشار، ایرج، گنجینه‌ی عکس‌های ایران همراه تاریخچه‌ی ورود عکاسی به ایران، ۱۳۷۰، تهران، نشر فرهنگ ایران.

آقایی سربزه، مجتبی، عکاسی(۱)، ۱۳۸۱، تهران، شرکت چاپ و نشر کتاب‌های درسی ایران.

پروین، ناصرالدین، تاریخ روزنامه‌نگاری ایرانیان و دیگر پارسی نویسان، ۱۳۷۷، تهران، مرکز نشر دانشگاهی.

پیز، آلن و باربارا، زبان بدن، ۱۳۹۰، ترجمه آذر نجفی، تهران، نشر بهزاد.

تاسک، پطر، عکاسی در قرن بیستم، ۱۳۶۸، ترجمه محمد ستاری، مشهد، نشر نیما.

ترکاشوند، مریم، کتابی راهنما در تاریخ عکاسی، ماهنامه کتاب ماه هنر، شماره ۱۳۳، ۱۳۸۸٫

جیمز، جودی، کلام جسم،۱۳۸۵، مترجم دکتر آرین ابوک، تهران، نسل نواندیش.

حسن‌پور، محمد، نیک‌بر، مازیار، مفاهیم کاربردی زبان بدن در عکاسی، ۱۳۹۳، مشهد، انتشارات ترانه.

خرمی‌راد، نادر، راهنمای عکاسی دیجیتال، ۱۳۸۸، تهران، مانون نشر علوم.

ذکاء، یحیی، تاریخ عکاسی و عکاسان پیشگام ایران، ۱۳۷۶، تهران، انتشارات علمی فرهنگی.

ریچاردسون، جری، معجزه ارتباط و ان. ال. پی، ۱۳۸۷، ترجمه مهدی قراچه داغی، تهران، نشر آسیم.

ستاری، محمد، عکاسی خلاق در ایران، نشر هنرهای زیبا، شماره ۲۵، ۱۳۸۵٫

شفائیه، هادی، فن و هنر عکاسی، ۱۳۸۰، تهران، انتشارات علمی و فرهنگی.

عدل، شهریار، آشنایی با سینما و نخستین گام‌ها در فیلم‌برداری و فیلم‌سازی در ایران، فصلنامه‌ی طاووس، شماره ۵ و ۶، ۱۳۷۹٫

عدل، شهریار، تاریخ عکاسی در ایران، مجله بخارا، سال پانزدهم، شماره ۸۶٫، ۱۳۹۱٫

عدل، شهریار، ذکاء، یحیی،. آغاز عکاسی در ایران و نخستین عکاس‌ها، مجله ایران نامه، شماره ۲۹، ۱۳۶۸٫

عرب، سمیرا، عکاسی، رشد آموزش هنر، دوره چهارم، شماره ۴، ۱۳۸۶٫

فرهی، فرشاد، عکاسی: عکس، رسانه‌ای پیامگذار، فصلنامه هنر و معماری، شماره ۱، ۱۳۶۰٫

فولادگر، مهدی، زبان بدن در نزد سیاستمداران… به هزار زبان در سخن است، ماهنامه روابط عمومی، شماره۹۱، ۱۳۹۲٫

کدی، نیکی، ایران دوران قاجار و برآمدن رضاخان، مهدی حقیقت‌خواه، ۱۳۷۸، تهران، انتشارات ققنوس.

کومار، ویجایا، زبان بدن، ۱۳۸۴، ترجمه زهره زاهدی، تهران، انتشارات جیحون.

کیم، زان‌آ، تاریخ عکاسی، ۱۳۶۳، ترجمه حسین و داریوش گل‌گلاب، تهران، انتشارات داریوش.

ناوارو، جو، بدن سخن می‌گوید، ۱۳۹۲، ترجمه آزیتا نجات مهر، تهران، نسل نواندیش.

نظری، سعید، شیوه‌ها و تکنیک‌های عکاسی، ۱۳۸۴، تهران، نشر پیدایش.

آموزش زبان بدن

مجری شدن یکی از آرزوهای این روزهای جوانان است و حاظرند هر سختی به خاطر رسیدن به آن تحمل کنند . در این سال ها با رویش برنامه های گفتگو محور مجری های صدا و سیما هم معرف تر شدند . اما محبوب شدن در دل نشستن چیز دیگری است که در این سال ها اندک مجری های اجرا توانستند به این هدف دست یابند . کلاس ها و موسسات زیادی در تهران و شهرستان ها ایجاد شد تا به این عطش بی پایان جوانان پاسخ دهد . عطشی که انگار سیری ناپذیر است و همچنان سیل افراد برای رسیدن به ارزوی اجرا در تلویزون و رادیو ادامه دارد . این تب هر چند درجه گرمای پایین دارد اما مدت مبتلای آن طولانی خواهد بود . جوانان جویای کار و شهرت با مایوس شدن از بازیگری و ورود به سینما معمولا راه مجری شدن را در پیش می گیرند در این راه هر کار قانونی و غیر قانونی را حاظرند اجرا کنند و موسسات هم از این غافله عقب نماندند . خود من به شخصه در دو موسسه زبان بدن را برای افرادی که برای کار اجرا و مجری شدن امده اند تدریس می کنم ، اما نکته اینجاست که اصل مجری شدن صدا و فن بیان خوب است که غالبا افراد از ان بی بهره هستند و حتی زحمت یادگیری آن را به خود نیم دهند و فقط با اتکا به چهره خود می خواهند راه ورودی را به تلویزیون پیدا کنند .

در سال های اخیر موسسات فقط به فکر تربیت مجریان با درس های چون فن بیان و صدا بوده اند ، اما غافل از اینکه عوامل دیگری هم در پرورش یک مجری خبره موثر و کارآمد خواهد بود . طریقه ادای کلمات با صداهای خاص هنجره ، ادبیات ، زبان بدن ، اصول و فنون مذاکره ، شخصیت شناسی ، تحصیلات آکادمیک ، یادگیری زبان خارجی ، معلومات عمومی و …. از جمله مواردی هستند که در کلاس های خارجی معتبر برای تولد یک مجری انجام می دهند . تصمیم گرفتم چکیده ای از مطالب این کارگاه ها را به صورت مقاله و در قالب چنیدن مقاله مکتوب در وب سایت منتشر نمایم تا شاید بتوانیم با هم به یک هدف مشترک یعنی آگاه سازی عمومی دست یابیم .

زبان بدن یک مجری خوب ، چگونه باید باشد ؟

قانون خاص و مشخصی برای استاده زا اندام در اجرا وجود ندارد ، اما نکته قابل توجه اینجاست که هر شخص متناسب با اندامی که دارد زبان بدن مشخص و خاص خود را دارد این زبان بدن همچون یک شناسه مشخص برای هر فرد متفاوت است . زبان بدن هر فرد می تواند با توجه به احساسات خود تغییر کند . زبان بدن یک مجری معمولا توسط بیننده ها مورد قضاوت قرار می گیرد و این قضاوت در محبوبت او تاثیر زیادی دارد . بینندگان با توجه به حرکات رفتار غیر کلامی یا همان زبان بدن در مورد قبول کردن و رد کردن او تصمیم گیری می کنند . دهن تماشاگران با توجه به ذهنیت اولیه در مورد مجری و حرکات و کلام او تصمیم می گیرند ایا کانال عوض کنند یا نه !

مجری ها با استفاده از رفتار های غیر کلامی خود سعی در جذب مخاطب دارند ، استفاده از استایل خاص و بداهه گویی هم کمک شایان در اقناع مخاطب دارد . زبان بدن یک مجری باید با توجه به نوع برنامه ای که اجرا می کند متفاوت باشد . مثلا در برنامه های ورزشی با توجه به جو برنامه و شور و اشتیاق این جور برنامه ها مجری باید در صد این باشد که یه نوع هیجان را به برنامه اضافه نماید. در این سال های اخیر مجریان وطنی خوب حوزه ورزش توانسته اند با توجه به نیاز های بومی کشور این شور را در تماشاگران که فرسنگ ها با انها فاصله دارند به وجود بیاورند .

زبان بدن مناسب را یک مجری را خود شخص اجرا کننده به خوبی و در طول اجرا برنامه باید پیدا کند و با توجه به نیاز های مخاطب ان را تغییر دهد . رفتار های غیر کلامی از طریق دیدن درک می شود ، این رفتار ها با توجه به سرعت انجام و نوع آن مفاهیم مختلفی دارد .

ماجرای امروز زبان بدن در مذاکره، گاهی حرف‌های لوتر در پایان قرون وسطی را یادآوری می‌کند. لوتر زمانی گفته بود: «حالا که دیگر همه پذیرفته‌اند دین لازم و ضروری و مفید است و همه‌ی جنبه‌های زندگی هم بر اساس دستورالعمل‌های دین ارزیابی می‌شود. امروز بیشتر باید مواظب باشیم که مشخص کنیم کدام توصیه‌ها سلیقه یا خیال پردازی است و جزئی از دستورالعمل‌های دینی نیست».

امروز همه پذیرفته‌اند که زبان بدن مهم است. برخی یادگیری مذاکره را با آن آغاز می‌کنند و کسانی هم هستند که پس از یادگیری زبان بدن، بر این باور که حوزه مذاکره را فراگرفته‌اند، به دنبال کار و زندگی خود می‌روند. پس شاید به قول لوتر، وقت آن باشد که مشخص کنیم زبان بدن در کدام حوزه‌ها ممکن است گمراه کننده باشد.

کارول گومن در یکی از مقالات خود در فوربس می‌گوید: «به محض اینکه در یک جمع می‌شنوند که من در حوزه زبان بدن کار میکنم، همه جوری خودشان را جمع می‌کنند که انگار از نگاه کردن به دست و پاها و حالات و حرکات آنها، می‌توانم تمام حال و هوای درونی آنها را بفهمم و کشف کنم! شاید بهتر باشد که علاوه بر این توهم و تصور نادرست، سایر تصورات نادرستی را که در این حوزه وجود دارد هم فهرست کنم!».

دیگران هم که در حوزه زبان بدن فعالیت جدی داشته‌اند، دیر یا زود به نتیجه می‌رسند که باید وقت قابل توجهی را به ابهام زدایی در این زمینه صرف کنند. ما در اینجا فهرستی از برخی نکات را که باور داریم ممکن است برای تازه آموزان زبان بدن، گمراه کننده باشند را ارائه می‌کنیم.

اولین تصور اشتباه در «زبان بدن»: کسی که زبان بدن را می‌داند و می‌شناسد می‌تواند «انسان دروغگو» را به سادگی از «انسان راستگو» تشخیص دهد.

جو ناوارو که از کارمندان سابق FBI بوده در مقاله‌ای در Psychology Today توضیح می‌دهد که از حدود دهه هفتاد بود که برخی از کسانی که خود را متخصص زبان بدن می‌دانستند این ادعا را مطرح کردند که می‌توانند دروغگو را از راستگو به سادگی تشخیص دهند.

در سال ۱۹۸۵ پل اکمن – که او را به صورت جداگانه در اینجا معرفی کرده ایم – توانایی تشخیص دروغ بر اساس زبان بدن را بررسی کرد و مورد مطالعه قرار داد و در نهایت اعلام کرد که تعداد کمی از ما انسانها، می‌توانند دروغگو را با شانسی بیشتر از پنجاه درصد از روی علائم چهره و زبان بدن تشخیص دهند. به عبارتی با سکه انداختن هم، تقریباً در حد دقت یک انسان می‌توان دروغگو را از راستگو تشخیص داد!

البته همه جا در مورد نشانه‌های دروغ صحبت می‌شود. اما به خاطر داشته باشیم که آنچه ما به عنوان نشانه‌های دروغ می‌شناسیم، نشانه‌های مواجهه‌ی بدن با شرایط استرس و گاه با شرایط ترس هستند.

اگر علت A باعث رویداد B شود نمی‌توان هرجا نشانه‌ای از B دید،‌ آن را به A نسبت داد.

کودکی که گرسنه است گریه می‌کند و می‌توان گفت: «یکی از نشانه‌های گرسنگی، گریه کردن کودک است». اما باید به خاطر داشته باشیم که کودک‌ به ده‌ها علت دیگر هم ممکن است گریه کند و اگر بخواهیم بر این اساس قضاوت کنیم،‌ به بیراهه خواهیم رفت.

به عبارتی آنها که مدعی تشخیص دروغ با استفاده از زبان بدن و نشانه‌های غیرکلامی هستند، در بهترین حالت می‌توانند به ما بگویند که فردی دچار ترس یا استرس شده. حالا اگر من نشانه‌های دروغگویی را در همسر یا شریک عاطفی‌ام دیدم، دو گزینه محتمل است:

گزینه اول: او به من دروغ گفته و الان می‌ترسد و استرس دارد که من متوجه شوم.

گزینه دوم: او به من دروغ نگفته و الان می‌ترسد و استرس دارد که من قانع نشوم که او راست می‌گوید.

حالا کمی فکر کنید! دو گزینه‌ی فوق در کنار هم، هیچ اطلاع جدیدی به ما نمی‌دهند. فقط به ما می‌گویند که باید در گفتگو با او، تلاش کنیم آرامش به او بازگردد و استرس‌اش کاهش پیدا کند. همین!

مشکل وقتی جدی می‌شود که من و شما بر اساس این نشانه‌های غیرکلامی و زبان بدن طرف مقابل، احساس کنیم که طرف مقابل به ما دروغ می‌گوید. دیر یا زود رفتارهای تهاجمی‌تری از خود بروز خواهیم داد و این باعث می‌شود که استرس و ترس طرف مقابل بیشتر شده و با این سیستم، ما بیشتر از پیش به این قطعیت برسیم که او واقعاً دروغ می‌گوید. جو ناوارو در کتاب خود یک بازجوی تازه کار FBI نقل قول می‌کند که پیروزمندانه می‌گفت:

اول بازجویی فقط یکی دو مورد نشانه‌های دروغگویی داشت و من هنوز در تردید بودم. آخر گفتگو بیش از ده نشانه را بروز داد و مطمئن شدم!

دومین تصور اشتباه در «زبان بدن»: ارتباط چشمی، همیشه خوب و مفید است.

نیک مورگان در سایت دانشگاه هاروارد مطلبی را در مورد سوء تفاهم‌ها و تصورات اشتباه در حوزه زبان بدن منتشر کرده است. وی در آنجا توضیح می‌دهد که ما در حوزه‌ی زبان بدن، آنقدر از اهمیت ارتباط چشمی گفتیم که اما و اگرها در این حوزه فراموش شد.

مورگان اشاره می‌کند که قطع کردن ارتباط چشمی در ارتباط و مذاکره خوب نیست. اما ارتباط چشمی باید کوتاه و در حد چند ثانیه باشد. این در حالی است که اکثر انسانها ارتباط چشمی را که کمی ادامه پیدا کند، مصداقی از رفتار تهاجمی می‌فهمند و عصبی می‌شوند. مسئله در برخورد با جنس مخالف از این هم دشوارتر است. چون بر اساس تحقیقات انجام شده جذب شدن یک نفر به جنس مخالف هم معمولاً با طولانی شدن ارتباط چشمی آغاز می‌شود. به همین علت، طولانی شدن ارتباط چشمی عملاً می‌تواند اضطراب طرف مقابل را به صورت جدی افزایش دهد.

سومین تصور اشتباه در «زبان بدن» و «علائم غیرکلامی»: مردم به فروشنده‌ای که تند حرف می‌زند کمتر اعتماد می‌کنند.

نیک مورگان مطلب دیگری را هم مورد بررسی قرار داده است. بسیاری از مردم فکر می‌کنند که کسانی که اهل دروغ و فریب هستند خیلی حرفه‌ای و سریع و تند حرف می‌زنند. به همین علت، عموماٍ به فروشنده‌ها آموزش داده می‌شود که شمرده و کند حرف زدن، جدای از کمک به تفهیم گفته‌ها، موجب افزایش اعتماد مشتری می‌شود.

انسانها حدود ۱۲۵ کلمه در دقیقه صحبت می‌کنند و می‌توانند این تعداد را تا ۲۲۵ کلمه در دقیقه هم افزایش دهند! اگر سرعت ادای کلمات واقعاً تا حدود ۲۲۵ کلمه افزایش پیدا کند، به تدریج شنونده احساس می‌کند که تمایل دارد در مقابل پذیرش حرف شنونده مقاومت کند. اما عموم ما اساساً توانایی رسیدن به این نرخ از صحبت کردن را نداریم! کند کردن گفتگو به خودی خود توقف‌ها و سکوت‌های بسیار کوتاه را هم به جملات اضافه می‌کند و همچنانکه پل اکمن توضیح داده است: انسانها وقفه بین کلمات و جملات را به عنوان مهم‌ترین نشانه فریبکاری طرف مقابل تفسیر می‌کنند.

چهارمین تصور اشتباه در زبان بدن که فوربس به آن پرداخته است، ماجرای دست به سینه بودن و گارد دفاعی است.

دست به سینه بودن ممکن است نشانه مقاومت در برابر گفته‌های طرف مقابل باشد. اما تنها علت دست به سینه بودن نمی‌تواند مخالفت باشد. گومن توضیح می‌دهد که به تجربه دیده است که مخاطبانی که در ردیف اول یک سمینار حضور دارند،‌ دست به سینه می‌نشینند. حتی نشستن روی یک صندلی که دسته‌های کناری ندارد یا اگر هم دارد، برای قرار گرفتن دست مناسب و ارگونومیک طراحی نشده، می‌تواند باعث شود که فرد، برای استراحت دادن به دستان خود،‌ دست به سینه بنشیند.

گاهی هم انسانها هنگامی که احساس می‌کنند دمای اتاق به صورت ناگهانی کاهش یافته یا اینکه می‌خواهند روی موضوعی خیلی خوب تمرکز کنند دست به سینه می‌نشینند.

علاوه بر نکات فوق که گومن در فوربس مطرح می‌کند، ما به عنوان خواننده ایرانی فوربس، به خاطر داریم که در مدرسه، به ما آموخته‌اند که در مقابل مدیر و ناظم برای احترام، دست به سینه بنشینیم و ناخودآگاه، احترام از سر موقعیت را هنوز هم گاهی با همان رفتاری که در کودکی آموخته‌ایم نشان می‌دهیم.

اما به خاطر داشته باشیم که آموزش‌های نادرست در حوزه زبان بدن باعث شده که دیگران در مورد دست به سینه نشستن شما، قضاوت نادرستی داشته باشند. اگر کسی روبروی شما دست به سینه نشست،‌ این حرکت را به هیچ معنای خاصی تفسیر نکنید. اما به خاطر داشته باشید که ترجیحاً دست به سینه ننشینید. چون طرف مقابل ممکن است مانند شما به صورت درست و حرفه‌ای با زبان بدن آشنا نباشد!

پنجمین تصور اشتباه در «زبان بدن»: برداشت نادرست از تحقیق معروف آلبرت محرابیان و استفاده از اعداد طلایی معروف ۷٪-۳۸٪-۵۵٪

به نظر می‌رسد کسانی که به شدت بر روی این اعداد طلایی اصرار دارند، فرصت نداشته‌اند اصل مقاله آلبرت محرابیان را که در سال ۱۹۶۷ منتشر شده بخوانده‌اند و این مسئله به حدی جدی شده که وی در سایت خود مجبور شده متن زیر را قرار دهد:

“Total Liking = 7% Verbal Liking + 38% Vocal Liking + 55% Facial Liking.

Please note that this and other equations regarding relative importance of verbal and nonverbal messages were derived from experiments dealing with communications of feelings and attitudes (i.e., like–dislike). Unless a communicator is talking about their feelings or attitudes, these equations are not applicable. Also see references 286 and 305 in Silent Messages – these are the original sources of my findings

محرابیان با ارجاع دادن به کتاب «پیام‌های خاموش» خود، تاکید می‌کند که مطالعات او در مورد زبان بدن و علائم غیرکلامی تنها زمانی کاربرد دارد که «دوست داشتن و دوست نداشتن» توسط پیام در حال انتقال باشد و در غیر این صورت، تحقیقات او مصداقی نخواهد داشت. به عبارت دیگر شاید زبان بدن دختر و پسری که در یک کافی‌شاپ در حال ابراز محبت به یکدیگر هستند، بسیار مهم بوده و از مصادیق این قانون ۷-۳۸-۵۵ محسوب شود. اما در مذاکره دو سیاستمدار یا دو مدیر ارشد در دو سازمان، تاکید بیش از حد بر زبان بدن صرفاً با استناد به این تحقیق، تعبیری نادرست و گمراه کننده است.

کارول گومن،‌ شوخی جالبی را مطرح می‌کند و می‌گوید: آلبرت محرابیان، هرگز هیچ جا نگفت که شما اگر یک فیلم خارجی دوبله نشده را ببینید فقط با اتکا به زبان بدن و علائم غیرکلامی می‌توانید ۹۳٪ ماجرا را به صورت کامل بفهمید! بسیاری از کسانی که امروز با آنها گفتگو و مذاکره می‌کنیم، دنیا و تصورات و انتظاراتشان، تقریباً در همان حدود از ما دور است.

جدای از کارول گومن در فوربس، بسیاری از نویسندگان و محققان، در سالهای اخیر در مورد این تصور و برداشت نادرست از تحقیق محرابیان هشدار داده‌اند. کیم هریسون هم یکی از آنهاست.

اگر چه تصورات نادرست در حوزه زبان بدن و علائم غیرکلامی بسیار زیاد است، اما بسیاری از فعالان حوزه مذاکره، معتقدند سوء برداشت از مطالعات محرابیان، نخستین سنگ بنایی بود که موجب شد ساختمان دانش زبان بدن، (خصوصاً در دیدگاه عامه مردم) به شکل نامناسبی بنیان نهاده شده و رشد کند.

ششمین تصور نادرست درباره زبان بدن و کاربرد آن در مذاکره، تحلیل راستگویی و دروغگویی بر اساس حرکت چشم است.

در کتاب‌های قدیمی‌تر چنین آمده است که انسانها وقتی دروغ می‌گویند چشم خود را به راست و وقتی که راست می‌گویند چشم خود را به چپ حرکت می‌دهند.

مدتی بعد،‌ در تحقیقات اینگونه مطرح شد که این در مورد اکثر انسانهاست اما در مورد همه نیست. برخی انسانها برعکس هستند. بنابراین اگر می‌خواهیم از چنین مسئله‌ای استفاده کنیم باید ابتدا چند سوال را که پاسخ آنها را می‌دانیم و طرف مقابل انگیزه‌ای برای دروغگویی در مورد آنها ندارد بپرسیم تا ببینیم جهت حرکت راست و دروغ در چشم او چگونه است. به این سوال‌ها سوال‌های کالیبراسیون گفته می‌شود.

نویسنده‌ی این مطلب، اعتراف می‌کند که خود او هم در گذشته این مسئله را آموزش داده است و صرفاً بر این باور بود که حتماً باید از سوال‌های کالیبراسیون استفاده شود تا از تحلیل خود مطمئن باشیم (علامت آدمک با چهره‌ی سرخ و شرمنده)

امروزه اثبات شده است که راستگویی و دروغ‌گویی هیچ ارتباطی با حرکت چشم ندارد. در این زمینه می‌توانید مطالعات وایزمن، رفرنس‌های مطرح شده توسط پلوسون در انتهای گزارش وایزمن، گزارش و تحلیل مدیکال نیوز، و تحلیل استیو میرسکی در Scientific American را بخوانید. کامنت‌های ایرانیان در زیر آخرین مرجع معرفی شده، نشان می‌دهد که شاید این باور درکشور ما بیش از سایر کشورها رواج داشته یا لااقل مورد توجه بوده است.

نیک مورگان، نوشته خود را در مورد خطاهای موجود در تحلیل زبان بدن در سایت دانشگاه هاروارد، اینگونه به پایان می‌برد که:

در پایان، باید بگویم که پیامهای مهمی از طریق زبان بدن و ارتباط غیرکلامی منتقل می‌شوند. حیف که این پیامها قابل اتکا نیستند!

به گزارش مشرق، سایت دویچه وله آلمان در گزارشی با عنوان «عکس‌ها سخن می‌گویند: نمایندگان ایران در سازمان ملل» بر اساس حالات چهره، نوع نگاه، حرکات دست و سبک نشستن، رفتار «حسن روحانی» و «محمدجواد ظریف» را در دیدار با همتایان خارجی خود تحلیل کرده است. انسان‌ها ممکن است بتوانند نیت واقعی خود را پشت سخنانشان مخفی کنند، اما حرکات و رفتار آنان به ضمیر ناخودآگاه‌شان وابسته است که می‌توان آن را ترجمه کرد. ترجمه تصاویر دیدارهای حسن روحانی و محمدجواد ظریف در سازمان ملل.



اولاند دست‌اش را به سوی روحانی دراز می‌کند، اما روحانی خویشتن‌دارانه به پایین سمت چپ به زمین نگاه می‌کند.



اولاند است که دست‌اش از بدن‌اش فاصله گرفته و دست حسن روحانی را می‌فشارد. دست دیگر اولاند به نشانه احترام به بدنش‌اش چسبیده است. گرایش سر اولاند به سوی روحانی، هرچند با زاویه اندک، نشان از تمایل او برای نزدیک شدن به روحانی دارد.

هانس فیشر، رییس جمهور اتریش، نه تنها زاویه بدن‌اش به سوی حسن روحانی است، بلکه دستان خود را هم گشوده است. اما روحانی درحالی که با دقت به همتایش نگاه می‌کند، دست‌ها را روی هم گذاشته و هیچ علامت ارتباط غیر کلامی از او دیده نمی‌شود. نکته مثبت روحانی در این تصویر، دقت او است. متخصصان (Neuro-Linguistic Programming (NLP انسان‌ها را به سه دسته تقسیم می‌کنند. به گفته آن‌ها، افرادی که به هنگام ارتباط با طرف مقابل مستقیما به چشمان نگاه می‌کنند، افراد معقولی هستند. دسته دیگر در میانه صحبت با دیگران به بالا نگاه می‌کنند و به دنبال ایده هستند. گروه سوم به هنگام صحبت به پایین سمت چپ نگاه می‌کنند، که انسان‌های احساسی هستند. بر این اساس روحانی را می‌توان متعلق به گروه نخست دانست.

هرچند محمد جواد ظریف می‌خندد و حالت دستان‌اش به صورت کامل “سیم خاردار ناتو” را نشان نمی‌دهد، اما خانم اِما بنینو، وزیر امور خارجه ایتالیا، دستان‌اش به هم قفل شده‌اند.

وزیر امور خارجه ایران به خوبی می‌داند که در مقابل کدام دیپلمات غربی باید حالت تدافعی داشت. این عکس نشان می‌دهد که او بین دیپلمات‌های غربی کشورهای قدرتمند و کشورهای کوچکتر اروپایی تفاوت قائل است.

حتماً این جمله را شنیده اید که «صدای عمل بلندتر از کلمات است.» این مسئله مخصوصاً در مورد «زبان بدن» صحت دارد. «زبان بدن» نوعی ابزار ارتباطی قدرتمند است که با استفاده از آن می توان دوست پیدا کرد و یا دیگران را به انجام کاری متقاعد نمود.

آشنایی با «زبان بدن» به شما کمک می کند مسائلی مثل جذابیت، حقیقت، اعتمادبه نفس و شرم را تشخیص دهید. شما با دقت در حرکات طرف مقابل می توانید به حقایق زیادی دست یابید. در واقع تمام ما آگاهانه یا ناآگاهانه از «زبان بدن» استفاده می کنیم. برای آشنایی بیشتر با این زبان به موارد زیر توجه کنید:

۱ تماس چشمی

اجتناب از نگاه کردن به چشمان دیگران و یا تغییر ناگهانی مسیر نگاه حکایت از پنهانکاری یا دروغگویی دارد و در ضمن می تواند نشانه شرم یا عدم اعتمادبه نفس باشد.

۲ لبخند زدن

لبخند زدن می تواند نشانه اعتمادبه نفس، دوستی و رفتار مثبت باشد و این حس را منتقل می کند که مردم در کنار شما بودن را دوست دارند.

از سوی دیگر مفهوم لبخند تصنعی و یا توأم با دستپاچگی کاملا ضدمفهوم ذکر شده است.

۳ کم توجهی

غالباً میزان توجه یک فرد نوع شخصیت او را مشخص می کند.

به عنوان مثال اگر کسی به سرعت تمرکز خود را از دست بدهد و به حرف های شما توجه نکند متوجه می شوید که بی حوصله و احتمالا بی اعتنا می باشد.

۴ تکان دادن سر

مردم برخی از اوقات ناآگاهانه سر خود را تکان می دهند تا موافقت یا مخالفت خود را نسبت به مسئله ای نشان دهند. شما می توانید با بالا و پایین بردن سر موافقت خود را اعلام کنید و یا هنگام مخالفت، سر خود را به چپ و راست تکان دهید.

۵ لمس کردن

لمس کردن طرف مقابل در طول صحبت کردن در صورتی که به طور صحیحی انجام شود می تواند حامل پیام روشنی باشد. به عنوان مثال این کار می تواند نشانه علاقه، آرام کردن و یا اطمینان دادن به او تلقی شود.

۶ دست به سینه بودن

دست به سینه بودن می تواند حالت تدافعی یا پایان مکالمه باشد.اگر دست به سینه باشید در حالی که پاها را بر روی یکدیگر قرار داده اید سدی میان شما و دیگران ایجاد می شود.

۷ قراردادن دست ها بر روی کمر

این حرکت آمادگی برای واکنش و حتی پرخاشگری را نشان می دهد و چندان دوستانه نیست. غالباً نوجوانان برای نشان دادن مخالفت خود از این حرکت استفاده می کنند.

۸ دست دادن

دست دادن معانی زیادی دارد. غالباً دست دادن افرادی که از اعتماد به نفس بالایی برخوردارند محکم است، برعکس افراد دستپاچه و خجالتی و کسانی که احساس ناامنی می کنند. در ضمن مراقب کسانی باشید که با محکم فشردن دست های شما قصد ترساندن تان را دارند!

۹ نشستن با پاهای روی هم و جدا از هم

مردم معمولا هنگام نشستن پاهای خود را بر روی هم می اندازند و با یکی از پاها به آرامی ضربه می زنند. این کار نشانه ملال یا ناشکیبایی است. در عوض نشستن با پاهای جدا از هم، آرامش را تداعی می کند.

۱۰ لمس کردن بینی

لمس کردن یا مالیدن یعنی غالباً نشان تردید یا دروغگویی است. نیشگون گرفتن نوک بینی که غالباً با چشمان بسته انجام می شود پاسخ منفی به درخواست طرف مقابل تلقی می شود.

۱۱ به هم مالیدن دست ها

همگی ما با این حرکت آشنا هستیم. این حرکت غالباً زمانی انجام می شود که ما انتظار یک اتفاق خوشایند را می کشیم.

۱۲ نشان دادن کف دست ها

نشان دادن کف دست ها نشان صداقت، روراستی یا بیگناهی است. به عنوان مثال وقتی شما می گویید: «من این کار را نکرده ام» و یا «من هیچ گناهی مرتکب نشده ام» این حرکت را نشان می دهید.

۱۳ ضربه زدن با انگشتان

ضربه زدن با انگشتان، این پیام را به طرف مقابل می دهد که شما خسته شده اید! این حرکت نشانه ناشکیبایی است و به طرف مقابل می فهماند که باید کاری انجام دهد!

۱۴ بازی کردن با موها

کشیدن یا بازی کردن با موها نشانه احساس عدم امنیت یا اعتمادبه نفس پایین است. افراد عصبی این کار را زیاد انجام می دهند. اگر به اولین مصاحبه یک شخصیت ورزشی دقت کنید متوجه این مطلب خواهید شد!

۱۵ خم کردن سر به یک طرف

وقتی فرد سرش را به یک طرف خم می کند شما می فهمید که به مسئله ای علاقه مند است. سگ ها نیز وقتی به موضوعی علاقه مند می شوند سر خود را به طرف آن خم می کنند. البته انسان این حرکت را با شدت کمتری انجام می دهد.

۱۶ تکیه دادن به جلو

وقتی به جلو خم می شوید چه نشسته و چه ایستاده معلوم می شود که به مسئله ای علاقه مند هستید به عبارت دیگر یک شنونده علاقه مند به سوی گوینده خم می شود. برعکس دور شدن از گوینده نشانه عدم علاقه به موضوع بحث است.

۱۷ جویدن ناخن ها

جویدن ناخن ها نشانه دستپاچگی یا عدم احساس امنیت است مردم غالباً هنگام تماشای یک فیلم مهیج یا مسابقات ورزشی ناخن ها را می جوند، به عبارت دیگر در لحظات پرتنش و اضطراب آور.

۱۸ قدم زدن

معمولا افراد عصبی نمی توانند در یک جا آرام بمانند و مدام قدم می زنند. به عنوان مثال اگر شما مردی را ببینید که در انتظار تولد اولین فرزندش است از قدم زدن او تعجب نمی کنید!

توصیه

هر چند برخی از رفتارها و حرکات پیام های روشنی دارند ولی به آسانی نمی توان این حرکات را تفسیر کرد. به عنوان مثال دست به سینه بودن لزوماً به مفهوم گرفتن حالت تدافعی نیست بلکه گاهی صرفا علامت احساس سرما می باشد!

توصیه ما به شما این است که در خواندن رفتار دیگران زیاده روی نکنید و مطالب فوق را بدون استثناء ندانید. موفق باشید.

منبع:روزنامه کیهان

لينك دانلود كامل كتاب زبان بدن:http://ketab4u.4kia.ir/info/17361/%D9%83%D8%AA%D8%A7%D8%A8-%D8%A2%D9%85%D9%88%D8%B2%D8%B4-%D8%B2%D8%A8%D8%A7%D9%86-%D8%A8%D8%AF%D9%86-%28%DA%86%DA%AF%D9%88%D9%86%D9%87-%D8%A7%D9%81%D9%83%D8%A7%D8%B1-%D8%AF%D9%8A%DA%AF%D8%B1%D8%A7%D9%86-%D8%B1%D8%A7/