يك عاشقانه آرام...
نويسنده: نادر ابراهيمي
3فصل
239 صفحه
چاپ نهم: 1385
ديگر جوان نيستم
ميانسال هم نيستم
به هم ين خاطر است كه هم يشه م ي اند يشم؛اين آخر ين اثر ي است كه به او پ ي شكش ميكنم؛ و به فكرم
اما حس ميكنم كه در اين جمله نقصي هست، و اضطرابي « براي آخرين بار، به او » ميرسد كه بنويسم
»: يادم م ي آ يد او لين كتابم را در ن يمه راه جوان ي به بهتر ين دوست روزگار كودك ي تا جوان ي ام تقد يم كردم
«. به برادرم رحيم قاضي مقدم، كه با دوستي ام بيش از همه كس او را عذاب داده ام
حال، در آستانه پيري، ميخواهم جمله يي شبيه به آن بگويم:
...« به همسرم فرزانه، كه با مِهر بي حدم به او، تنها كسي بوده ام كه پيوسته عذابش داده ام »
و افسوس كه نم يتوان بازگشت و از نو ساخت؛ اما دست كم، به آنها كه در آغاز راهند م يتوان يادگار ي كوچكي داد؛ شايد به كارشان بيايد.
يادگاري ست از من و او به ،« يك عاشقانه بس يار آرام » ، و اگر خدا ب خواهد و زنده بمانم « يك عاشقانه آرام »
همه ي آنها كه در آغاز راهند...
ن.ا.
آذرماه 73