اندونزی ( Indonesia )

اطلاعات کلی پایتخت: جاکارتا زبان رسمی: باهاسا اندونزی ، جاوه ای، مادوری ، سوندانی و حدود 25 زبان عمده دیگر نوع حکومت: جمهوری واحد پول: روپیه اندونزی مذهب: اسلام سني (80%) كاتوليك رومي (3%) ديگر مسيحيان (7%)، هندو (2%) امید طول عمر: 61سال رشد سالانه جمعیت: 1.49%درصد(July 2004 est) جمعیت: 238,452,952 نفر (July 2004 est.)

سرود ملی

جغرافیای کشور اندونزی

اندونزي متشكل است از 3700 جزيره كه از اين تعداد 3000 جزيره مسكوني است. سلسله جزاير جنوبي كوهستاني و آتشفشاني است و شامل سوماترا، جاوه، مادورا، بالي و جزاير سونداي كوچك (از جمله لامبارك، فلورس و تيمور) است. جاوه و همسابه كوچك‌ترش مادورا جمعيت متراكمي دارند و نزديك به دو سوم مردم اندونزي را در خود جاي مي‌دهند. سلسله جزاير شمالي متشكل است از كاليمانتان (بخش اندونزيايي جزيره بورنئو)، جزاير نامنظم و كوهستاني سولاوسي (سلبس)، گوره ملوك، وايريان جايا (بخش غربي گينه نو). بيش از دو سوم اين كشور از جنگلهاي استوايي باراني پوشده شده است.  رودهاي مهم: كاپواس، ديگول ، باريتو.  بلندترين نقطه: نگگا پولو (هرم كارستنز)، 5030 متر (در جزيره ايريان جايا).  آب و هوا: آب و هوا استوايي و بارندگي در طول سال سنگين است.

شهرهای مهم: سورابایا،مدان،باندونگ،سمارانگ،پالم بانگ ،‌اوجونگ پاندانگ
مساحت: 1,919,440 کیلومتر مربع, شامل تيمور شرقي كه 14,874 كيلومتر مربع مساحت دارد.
خط ساحلی: 54716کیلومتر
مختصات جغرافیایی: 5درجه و 00دقیقه جنوبی و 120 درجه و 00 دقیقه شرقی

حکومت

هر پنج سال انتخابات براي 400 نفر از اعضاي مجلس نمايندگان تحت نظام تعيين تعداد نمايندگان به نسبت جمعيت هر منطقه برگزار مي‌گردد؛ 100 عضو ديگر را رئيس جمهور انتصاب مي‌كند. مجلس شوراي خلق – كه متشكل از اعضاي مجلس نمايندگان به اضافه 500 نفر ديگر به نمايندگي از جانب دولتهاي محلي و گروههاي صنفي و ذينفع – هر پنج سال تشكيل جلسه مي‌دهد تا بر اصول كلي سياست دولت نظارت كند و به انتخاب رئيس جمهور بپردازد. رئيس جمهور كابينه را انتصاب مي‌كند.  احزاب سياسي اصلي عبارتند از: • گلكار (اتحاد دولت) • گروه توسعه متحد (اسلامي) • حزب دموكرات اندونزي (مسيحي) • حزب ملي گرا  استانهاي خود مختار نام استان مساحت(کیلومتر مربع) مرکز آچه 55,392 باندا آپه يوگياكارتا 3,169 يوگياكارتا

عضویت: سازمان ملل متحد، سازمان كشورهاي صادر كننده نفت، انجمن ملل آسياي جنوب شرقي

تاریخ معاصر

از قرن هفدهم، هند شرقي مهم ترين و سودآورترين بخش امپراتوري هلند به شمار مي‌رفت. به غير از اشغال كوتاه مدت بريتانيهاييها (1811 تا 1814) و قيامهاي گاه گاهي محلي، هلند كنترل اين كشور را تا 1942 حفظ كرد. در اين سال ژاپني‌ها به اين مستعمره هجوم آوردند و به عنوان آزاد كنندگان كشور از حكومت استعماري مورد استقبال اكثر اندونزياييها قرار گرفتند با تسليم ژاپن در 1945 ، احمد سوكارنو (1901 تا 1970)‌- بنيانكذار حزب مليون در 1927 – هند شرقي هلند را جمهوري مستقل اندونزي اعلام كرد. هلنديها پس از چهار سال جنگ متناوب ولي وحشيانه، تحت فشار بين المللي استقلال اندونزي را در 1949 پذيرفتند. حكومت سوكارنو به طور فزاينده‌اي اقتدار طلب شد و كشور به هرج و مرج اقتصادي گرفتار گرديد. او در 1962 گينه نوي هلند را تصرف كرد، كه در1962 با عنوان ايريان جايا رسماً ضميمه شد، هر چند جنبشي جدايي طلب پا برجاست. بين 1963 تا 1966 سوكارنو كوشيد با تهاجمات مسلحانه به شمال بورنئو فدراسيون نوپاي مالزي را بي ثبات سازد. ژنرال سوهارتو توانست با سركوبي قيام كمونيستي در 1965 و 1966 سياست ضد امريكايي سوكارنو را وارونه سازد ونهايتا با كمك دانشجويان و ارتش او را بركنار كند. در اين مدت حدود 000/80 نفر از اعضاي حزب كمونيست كشته شدند. الحاق تيمور شرقي پرتغال در 1976 توسط اندونزي از طرف جامعه بين المللي به رسميت شناخته نشده است، و عمليات چريكي ملي گرايان محلي ادامه دارد. برنامه جاه طلبانه‌اي براي اسكام مجدد اهالي جاوه به منظور كم كردن جمعيت زياد اين جزيره به مورد اجرا گذاشته شده است ولي اين مهاجران جاوه‌اي با انزجار بوميان جزاير كم نوسعه يافته و دوردست روبرو شده‌اند. كشتر تظاهر كنندگان بي سلاح تيموري به دست سربازان اندونزي در 1991 اعتراضات بين المللي را به دنبال داشت.

دفاع

كل نيروهاي مسلح: 000/278 (1991). به علاوه 000/180 پليس شبه نظامي و 000/500/1 كارآموز در امنيت مردم (KAMRA). خدمت سربازي: 2 سال گارانتي

آموزش

ميزان باسوادي: 77% (1990). سنين تحصيل اجباري: 7 تا 13 سال. تعداد دانشگاه : 35 دانشگاه دولتي، 26 دانشگاه خصوصي

اقتصاد

اندونزي از نظر مواد معدني – نفت ، گاز طبيعي، قلع ، نيكل ، زغال سنگ، بوكسيت و مس – ثروت فراواني دارد. ولي به دليل جمعيت زياد نسبتا فقير است. بيش از 50% مردم اين كشور زارعين معيشتي هستند و برنج محصول اصلي به شمار مي‌رود. ولي هم كشاورزان مزارع بزرگ و هم روستاييان مقادير زيادي لاستيك، چاي، قهوه، تنباكو و ادويه صادراتي توليد مي‌كنند. بخش صنعت بيشتر به فرآوري مواد معدني و محصولات كشاورزي مي‌پردازد. اندونزي در دهه 1980 و اوايل دهه 1990 به ميزان رشد اقتصادي بالايي دست يافت.