پی سی پارسی،هفته نامه زندگی مثبت - نژلا پیکانیان: در سایت های و فضای مجازی از او به عنوان پدیده سریال مهران مدیری نام می برند؛ بازیگری که تجربه های زیادی در عرصه تئاتر دارد و در سینما و تلویزیون هم چندان کم کار نبوده.

خیلی از مخاطبان، شبنم فرشادجو را از سریال «شوخی کردم» به خاطر می آورند اما همکاری او با مدیری به سال ها قبل برمی گردد. او در سریال «در حاشیه» نقش هاله یکی از پرستارهای این مجموعه را بازی می کند که این روزها خیلی هم مورد توجه قرار گرفته.

خودش در مورد نظر مردم درباره نقشش می گوید: «لطف مردم است که نقشم را دوست دارند اما فکر می کنم چون چند وقت است چهره جدید در زمینه طنز وارد نشده مردم توجه بیشتری به من و هاله داشتند. خیلی خوشحالم که آقای مدیری این فرصت را به من دادندتا قابلیت های طنز من هم دیده شود.»

با شبنم فرشادجو درباره «در حاشیه» و هاله و حاشیه های اجتماعی این سریال حرف زدیم.

بعد از «شوخی کردم» باز هم با مهران مدیری در سریال جدیدشان همکاری می کنید، از این تجربه برایمان بگویید.

- من سال 85 سریال «باغ مظفر» را در تلویزیون با آقای مدیری کار کردم و بعد از آن در «شوخی کردم» جلوی دوربین رفتم که در مقایسه با آثار تلویزیونی مخاطب کمتری داشت اما تابستان سال گذشته گفتند می خواهند کار جدیدی را شروع کنند که داستانش در بیمارستان می گذرد و قرار است همه عواملی که در «شوخی کردم» بودند، همکاری کنند.

من هم قرارداد بستم و می دانستم که در کار هستم اما خبر نداشتم برای چه نقشی تا اینکه پاییز کار قطعی و مشخص شد. من نقش خواهر سیامک انصاری را بازی می کنم. به نظرم این سریال چون مخاطب گسترده تری دارد و نوع و رسانه پخشش هم با «شوخی کردم» تفاوت دارد، باید بیشتر مورد توجه قرار بگیرد. با توجه به اینکه کار برای تلویزیون بود و آقای مدیری هم چند سال بود که در این رسانه کار نکرده بودند همه تلاش مان را کردیم تا کار خوبی ارائه دهیم.

فضای کلی کار و اینکه داستان درباره پزشکان است و در بیمارستان می گذرد چقدر برایتان جذاب بود؟

- همه اینها برایم جالب بود و من بلافاصله کار را پذیرفتم. البته نقش من ابتدا سرپرستار بود ولی در پخش این قست ها و سکانس های بازی با سیامک انصاری در بیمارستان در آمد. اگر این سکانس ها حذف نمی شد، تماشاگر شناخت بیشتری از نقش من پیدا می کرد و بهتر بود اما فکر می کنم تماشاگر تا به حال توانسته با شخصیت من ارتباط برقرار کند. حتی یک جاهایی جیغ زدن هایش را دوست دارد، یک جاهایی تندتند حرف زدنش را دوست دارد و ... از آنجایی که ضبط و پخش همزمان است براساس واکنش هایی که از مخاطبان می گیرم شخصیت را جلو می برم.

اتفاقا تند حرف زدن هاله یکی از ویژگی های اوست که مورد پسند مخاطبان قرار گرفته. برای خیلی ها سوال پیش می آید که شما خودتان هم اینطور صحبت می کنید؟

- نه، من خودم اینطور صحبت نمی کنم و به خاطر این نقش تندتند حرف می زنم. فکر می کنم مخاطب به این دلیل از این ویژگی خوشش آمده که تا به حال چنین چیزی را ندیده. چنین شخصیتی را در تلویزیون خود من هم ندیده ام. کسی که دوربین و قیافه اش برایش مهم نیست و فقط تند تند حرف می زند و همه را نابود می کند.

شاید ابتدا تماشاگر در رابطه با چنین شخصیتی گارد بگیرد اما بعد برایش جا می افتد و دوستش دارد. البته پیش از این مجموعه، من در «شوخی کردم» یک نقشی را در آیتم خانواده داغدار بیشعور با آقای هادی کاظمی بازی می کردم که شخصیتی شبیه هاله داشتم. آقای مدیری و تماشاگران آن نقش را دوست داشتند و خواستند هاله هم از فیلتر آن نقش رد شود و چنین ویژگی هایی داشته باشد.

برای ایفای این نقش و بازی در «در حاشیه» و مناسبت های چنین نقشی چقدر از نزدیک با فضای کار پزشکان آشنا شدید؟

- آشنایی ام در همین حد بود که برای مدت کوتاهی برای کاری به بیمارستان رفته باشم. خوشبختانه من کارم به بیمارستان نکشیده و این تیپ را هم خودم ساختم. در واقع هاله ما به ازای بیرونی نداشته و آن را از فیلتر خودم رد کردم.

هاله در اجتماع فعال است و فعالیت های بیرون از خانه دارد اما از طرف دیگر می بینیم در خانه داری و آشپزی مشکل دارد. به تصویر کشیدن چنین زن اجتماعی باعث تناقض با خانم هایی که در جامعه فعالیت می کنند، نمی شود؟

- ما در این سریال کار رئالیستی انجام نمی دهیم. کار طنز و کمدی براساس همین تناقض هاست که بامزه می شود. پس باید این را در نظر بگیریم که قرار نیست که پرستار عادی که 2 تا بچه دارد و عادی زندگی می کند را به تصویر بشیم. در کمدی باید موقعیت هایی ساخته شود که بامزه باشد.

اگر من کدبانو بودم تفاوت من و هومن در داستان درنمی آمد. آن وقت دیگر کارهای خانه را انجام می دادم و غذای خوب جلوی برادرم می گذاشتم و همه چیز رئال پیش می رفت اما هاله باید کارهایی می کرد که برادرش چه در بیمارستان و چه در خانه از دستش عاصی می شد. این اتفاق به دلیل خلق موقعیت کمدی افتاده و لازم نیست ما فکر کنیم همه پرستارها اینطور هستند و مشت نمونه خروار است و از این صحبت ها...! ما برای خلق موقعیت طنز به تناقض نیاز داشتیم و چون این خواهر و برادر با هم زندگی می کننداگر قرار بود همه چیز خوب و خوش پیش رود کار خنده دار نمی شد.

حضور سیامک انصاری به عنوان پارتنر چقدر انرژی بیشتری برای ایفای نقش خودتان به شما می داد؟

- من حدود 10 سال است که با سیامک انصاری در یک گروه تئاتر هستیم و تئاترهای مختلفی را داخل و خارج از کشور اجرا کردیم، ضمن اینکه او از همشاگردی های دانشگاه من است و حدود 20 سال است که همدیگر را می شناسیم. با توجه به این شناخت، من خصوصیات او را می دانم و سر کار نیازی نیست خیلی با هم حرف بزنیم و دچار چالش شویم.

با توجه به اینکه متن ها داغ داغ به دستمان می رسد بلافاصله با هم تمرین می کنیم و جلوی دوربین می رویم. اتفاق هایی که قرار است در سکانس هایمان بیفتد خیلی سریع پیش می رود چون به اصطلاح قلق همدیگر را می دانیم و سال هاست با هم همکار هستیم، بنابراین راحت با هم کار می کنیم.

بیشتر زوج هایی که در سینما و تلویزیون دیدیم معمولا زن و شوهر بودند اما شما نقش خواهر و برادر را بازی می کنید، این تفاوت به نظرتان چقدر برای مخاطب جالب است؟

- چون از ابتدا قرار بود این سریال 90 قسمت باشد و همچنین قرار بود آنها در ادامه داستان انتخاب هایی برای ازدواج داشته باشند و موقعیت های طنزی پیش بیاید بهتر بود که هر دویشان مجرد باشند تا اینکه زن و شوهر باشند.

در برخی قسمت ها می بینیم که هاله عصبی می شود و گاهی پرخاش می کند؛ با توجه به کارکردهای روانشناسی که کمدی باید مخاطب را شاد کند فکر می کنید این واکنش ها در تضاد با این رویکرد نیست؟

- وقتی من اینطور برخورد می کنم عکس العمل بازیگر مقابلم باعث به وجود آمدن موقعیت های خنده دار می شود. اتفاقا تفاوت های نقش من و سیامک آنقدر جالب است که کمک بیشتری به خلق موقعیت های کمدی می کند. من کارهایم را با عصبانیت انجام می دهم و در مقابل برادرم خیلی آرام سعی می کند آنها را کمرنگ جلوه دهد. در واقع من مثل بمب عمل می کنم و او مانند یک کاتالیزور. این تضاد باید در هر دوی ما دیده شود تا خنده دار شود.

پرانرژی بودن هاله چقدر به خودتان نزدیک است؟

- خیلی زیاد. من خیلی پرانرژی هستم و تمام کارهایم را با انرژی خوب انجام می دهم.

شما بازیگر تئاتر هستید، این موضوع چقدر در کنترل کردن خنده هایتان سر صحنه به شما کمک می کرد؟

- خیلی زیاد. من 20 سال است که روی صحنه تئاتر بازی می کنم و خیلی از این تجربیات را داشته ام، ضمن اینکه نقشم را خیلی تمرین می کنم و در نتیجه سر صحنه کمتر خنده ام می گیرد. وقتی از قبل نقش را می خوانم با همه موقعیت های خنده دار آن مواجه می شوم و وقتی برای بار چندم آنها را مقابل دوربین می گویم، به اندازه بار اول برایم خنده دار نیستند.

همانطور که گفتید کارهای زیادی در تئاتر داشتید اما مخاطب تلویزیون کمتر چهره شما را در قاب تصویر دیده، فکر می کنید با این سریال بین مخاطبان بیشتر شناخته خواهید شد؟

- حتما همین اتفاق می افتد و من از این بابت خیلی خوشحالم و خوشحال تر از اینکه تمام هموطنان ایرانی من به جای سریال های بد ماهواره ای سریال ما را می بینند. از این اتفاق خیلی بیشتر خوشحال می شوم. اینکه کانال تلویزیون را عوض می کنند و شبکه 3 را می بینند.

مردم معمولا به کاری که قشر خاصی را در سینما و تلویزیون مورد توجه قرار می دهد واکنش های زیادی نشان می دهند؛ همانطور که در مورد سریال های دیگر هم این اتفاق افتاده. چقدر پیش بینی می کردید این سریال هم با اعتراض و این حجم از انتقاد مواجه شود؟

- اصلا پیش بینی نمی کردم که اینطور شود. واقعا فکر نمی کردم واکنش ها به این تندی و بدی باشد. در واقع تصورم این بود که ظرفیت همه آدم ها بابت یک کار طنز و شوخی خیلی بالاتر از این حرف هاست و وقتی با این واکنش ها روبرو شدم شوکه شدم و باورم نمی شد. ما در این سریال راجع به برخی آدم ها حرف می زنیم که معلوم نیست پزشک هستند یا نه. اگر در داستان دقیق شویم متوجه خواهیم شد که این افراد اصلا پزشک نیستند و در کارشان تقلب وجود دارد. راستش را بخواهید من از این عکس العمل ها جا خوردم و نمی توانمن بپذیرم که یک سریال طنز که ماجراهایش شوخی است بتواند چنین واکنش های روانی ایجاد کند.

با توجه به شرایط این روزهای جامعه مان فک رمی کنید ساخت سریال هایی از این قبیل و البته حضور مهران مدیری به عنوان کارگردان و یک چهره محبوب بین مردم چقدر در ایجاد روحیه شاد تاثیرگذار است؟

- من فکر می کنم بعد از چند قسمت اول مجموعه، آرامش بیشتری در داستان حاکم شد و همین موضوع می تواند روی مخاطب هم تاثیر بگذارد. حتی بعد از چند ماه یا یک سال مخاطبی که نسبت به مجموعه گارد دارد و فکر می کند مسخره می شود اما در واقع به هیچ عنوان اینطور نیست، نیز عادی تر برخورد می کند. جنبه افراد مختلف هم بالاتر می رود و قضایا را عادی تر می بینند. این اتفاق حتی شاید در این کار هم نیفتد اما بالاخره می افتد و این خیلی قشنگ است.