ماسکهای کارناوال ونیز- قسمت دوم

بایوتا همیشه به رنگ سفید است و نه تنها ماسک کارناوال محسوب میشود، بلکه در گذشته در تمام سال برای پنهان کردن هویت نیز به کار میرفته است. این ماسک علاوه بر قسمتی که چهره را میپوشاندف دارای یک توری ریزبافت و یک کلاه سیاه سه گوش نیز هست.

برای نام بایوتا تا امروز معنای قطعی مشخص نشده است، ممکن است این نام از کلمه آلمانی (behüten) به معنای "محافظت کردن" یا از (babau) که لولوی معروف ایتالیاییهاست گرفته شده باشد.

بیوتا به نوعی یک پوشش همسطح کننده موقعیت اجتماعی نیز محسوب میشود. تمام گروههای سنی و سطوح اجتماعی میتوانند با استفاده از این ماسک به شکل یکدیگر درآمده و با هم محشور شوند. این پوشش در طول سال برای زنانی که قصد رفتن به تئاتر داشتند اجباری و برای دختران دم بخت ممنوع بود.

موره تا (Moretta)
موره تا یک ماسک بیضی از جنس مخمل سیاه رنگ است که معمولا توسط بانوانی که از صومعه ها دیدن میکردند به کار میرفته است. این ماسک در فرانسه ابداع شد و از آنجایی که بسیار زیبا بود بلافاصله در ونیز هواداران فراوانی یافت. این ماسک با یک تور سیاهرنگ تکمیل میشد و نتیجه بسیار اسرارآمیز و فریبنده بود. موره تا به معنی تیره است و دلیل این نامگذاری نیز رنگ سیاه ماسک بوده است.

سکوت اجباریی که به خاطر استفاده از این ماسک ایجاد میشود به خصوص برای همراهان آقای این بانوان دلانگیز بوده است، چرا که زنان ونیزی به پرحرفی شهره اند.

البته امروزه این ماسک در کارناوال های جدید با روبانی ابریشمی به پشت سر بسته میشود.

لاروا Larva
ماسک لاروا که ولتو (volto) نیز نامیده میشود، بیشتر سفید رنگ و اصلا ونیزی است. این ماسک همراه با کلاه سه گوش و یک ردا پوشیده میشود. چنین به نظر میرسد که کلمه لاروا از کلمه ای لاتین به معنای "شبح" آمده باشد. با تصور کردن یک ونیزی که سرتاپا سیاه پوشیده، کلاهی سیاه بر سر و ردایی سیاه بر دوش داشته و چهره اش با ماسک سفید زیر نور مهتاب میدرخشد، میتوان به تاثیر و ترسی که از دیدن این منظره به بیننده دست میدهد باخبر شد. این ماسک نیز مانند بایوتا به شخص امکان میدهد که به آسانی تنفس کرده و چیزی بنوشد و چون نیازی برای برداشتنش وجود ندارد، برای ناشناس باقی ماندن بسیار مناسب است. این ماسک از جنس مشمع نازک ساخته میشد و به همین دلیل بسیار سبکتر از ماسکهای دیگر بوده، موجب خارش صورت نیز نمیشد و برای رقص، خوردن و نوشیدن و گپ زدن، ایده آل بود.

گناگا (Gnaga) (مرد زن پوش)
کارناوال موقعیتی است که افراد میتوانند در آن برای مدتی از شخصیت اصلی خود فاصله گرفته و آزادانه تفریح کنند و بدون ترس و خجالت هرچه میل دارند بپوشند. به همین دلیل استفاده از لباسهای فاخر برای فقرا و پوشاک فقیرانه برای اغنیا، لباسهایی به شکل حیوانات و آراستن مو به شکلهای عجیب بسیار مرسوم بود.پوشیدن البسه زنانه برای مردان نیز از این قاعده مستثنی نیست. به خصوص که هرچه موضوع بی ربط تر و ناموزونتر بود، موجب تفریح بیشتری میشد.

گاهی گناگا با یک بچه یا عروسک به بغل در شهر میگشتند یا همراه با مرد تنومند دیگری بودند که لباس بچه گانه پوشیده و کلاهی چیندار بر سر داشت و به این ترتیب ماجرا بیش از پیش خنده آور میشد.

ماتاسین (Mattasin)
ماتاسین که در ایتالیایی ماتاچینو (Mattaccino) یکی از پرهیاهوترین نقشهای کارناوال است. این نام از کلمه ایتالیایی ماتیناته (mattinate) به معنای صبح ها گرفته شده و کنایه به تفریح طولانی شبانه تا صبحدم است.

ماتاسین با لباسی سفید یا چند رنگ ساده و عملی-در مقابل لباسهای معمولا سنگین و زرق و برق- و کلاهی پردار آماده میشد و به سبب همین سبکی و سادگی به سرعت خود را به هرجایی که مفرح تر بود میرساند و به پایکوبی میپرداخت. این شخصیت عاشق تفریح و تا حدی بدزبان و هتاک بود و همراه با خود قلاب سنگی داشت که همیشه آماده پرتاب کردن تم مرغ بود. ماتاسینها گروهی حرکت میکردند زیرا عموم مردم به دلیل وحشی و هتاک بودن، چندان از آنها خوششان نمی آمد.

اومو سالوادگو (OMO SALVADEGO)
این شخصیت که در کتاب دکامرون (Decameron) اثر مشهور بوکاچیو (طنز پرداز مشهور ایتالیایی دوران رنسانس) نیز به آن اشاره شده، به معنای مرد وحشی است. پوشاک او از پارچه هایی خشن تهیه شده و گاهی همراه با پوست حیوانات بود و با مشتی برگ و خاشاک در میان موها و چماقی در دست یا در میان کمربند تکمیل میشد. این شخصیت نقطه مقابل شخصیتهای پر رنگ و لعاب و البسه پرکار طبقه اشراف بود.

این مرد وحشی، پر سر و صدا بود، به سادگی با جمع دمخور میشد، انواع جوکها و لطیفه ها را تعریف میکرد و آماده مسخره کردن دیگران بود.